ما در اینجا، بهترین، سریع ترین و ارزون ترین اینترنت در سرتاسر سیاره زمین رو داریم.

سرعتش که شونه به شونه سرعت نور میزنه،

قطعی های گاه و بیگاه اینترنت هم که افسانه ای بیش نیست،

از هر ده تا سایتی هم که بخوای بری توش دو تاش باز میشه،

آی اِس پی ها به هیچ وجه کم فروشی و گرون فروشی نمی کنن،

و حق انتخاب بسته دلخواه رو از مشتری نمی گیرن،

به قول مدیری در هیولا:

خدا رو شکر

قلندر مشرقی: میتونی تصورش کنی؟؟؟ اینکه توی خونه ی خودت احساس غربت بکنی. اینکه توی کشور و میهن خودت احساس کنی به اینجا تعلق نداری و طبیعتا به هیچ کجای دیگه ای بر روی این سیاره هم نمیتونی احساس تعلق کنی. چرا؟؟؟ چی میشه که یه آدم توی خونه ی خودش احساس بیگانگی پیدا میکنه، احساس وصله ناجور بودن.

در ادبیات و سینما سبکی وجود داره به اسم "کمدی سیاه" یعنی بیان یک تراژدی یا اتفاق تلخ یا یک فاجعه با زبان شوخی و خنده آور. درسته میخندیم، ولی این وجود اون چیز بد رو از بین نمی بره. سفاهت، با خودش تکبر و خودخواهی میاره؟ فکر میکنم کشور ایران دست کم هفتاد میلیون شاه و ملکه و فرشته داشته باشه الان! و البته چند میلیون نفر از این ها خدا هم هستن! این خنده دار نیست؟ من تو رو آدم حساب نمیکنم و تو من رو، من تو رو بی شعور محسوب میکنم و تو من رو.